Σε μια γωνιά. Δυο μάτια πύρινα. Στο κορμί σου καρφωμένα, σε κοιτούν δυο κουμπιά φτιαγμένα από λάβα. Aν τα απαντήσεις ποτε θαρρείς, θα πετρώσεις από ντροπή. Από ντροπή που ζεις καλύτερα.
Δεν έχεις το κουράγιο, μα ούτε και τα κότσια να προσφέρεις μια φέτα ψωμί και τυρί. Απλά πράγματα. Δεν έμαθε ποτέ σε πολυτέλειες…
Λίγο φαγητό, μια κουβέρτα και ίσως μια αγκαλιά που θα απορρίψει φοβισμένος. Τα μάτια αυτά έχουν δει τον Θάνατο, το στόμα έχει μιλήσει με τις Μοίρες και το κορμί έχει παραδοθεί στον Μορφέα χωρίς παράπονο, μόνο με πόνο. Δεν έμαθε ποτέ σε χάδια. Άστεγος εαυτός και άκρα κουρασμένα από παλιοπάπουτσα που στριμώχνουν τα βήματά του. Μα πορεύεται με ό,τι βρει, με ό,τι έχει.
Προτείνω το χέρι μου. Χάδι στοργικό κι όχι ελεημοσύνης. Κατώτερος δεν είναι κανένας, μόνο γιομάτος προβλήματα. Σάκος από εμπειρίες και πίκρες. Μην ψάχνεις για χαρές, αυτές δεν μπορείς να τις κρατήσεις μέσα σου. Η Χαρά δίνεται απλόχερα σαν πόρνη που επιτελεί έργο και μοιράζει το κορμί της, όχι από ανάγκη.
Μη φοβάσαι.
Όταν κλείνεις τα μάτια βλέπεις πιο καθαρά.
Να έρθεις μαζί μου.
