Η ταινία “Joy”ουσιαστικά βασίζεται στην αληθινή ιστορία μίας γυναίκας που ανακάλυψε τη «Θαυματουργή Σφουγγαρίστρα» (Miracle Mop),από τον σκηνοθέτη-συγγραφέα David O. Russell, ο οποίος συνέγραψε το σενάριο με την Annie Mumolo. Η πλοκή ξεκινά με μία αγχωτική κι άβολη κατάσταση, συνεχίζει σατυρικά στη μέση και κορυφώνεται δραματικά, αλλά κι ελπιδοφόρα. Το ξεχωριστό ταλέντο του ανθρώπου πίσω από τις ταινίες : The Fighter, Silver Linings Playbook και American Hustle εξακολουθεί να είναι έκδηλο, ακόμα και σε αυτή την ταινία που όταν τελειώσει ξέρεις ότι σου άρεσε, αλλά δεν ξέρεις για ποιον λόγο ακριβώς (σαν τον Birdman).
Η Jennifer Lawrence είναι το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας, παρόλο που βρίσκεται ανάμεσα σε κολοσσούς ηθοποιίας, όπως ο Robert De Niro κι η Ιζαμπέλα Ροσελίνι. Το άστρο της 25χρονης ηθοποιού λάμπει, καθώς αποδεικνύει για πολλοστή φορά, ότι μπορεί να υποδυθεί όποιον ρόλο κι αν της έχει δοθεί, μέχρι σήμερα. Ελίσσεται φυσικά κι αγόγγυστα μεταξύ κωμωδίας και δράματος κι η αλήθεια είναι πως η δουλειά της σε αυτή την ταινία, δεν είναι καθόλου εύκολη. Ο Russell μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη τη ζωή της βιοπαλαίστριας Joy Mangano, μητέρας δύο παιδιών που η πατέντα της αυτοστυβόμενης σφουγγαρίστρας της απέφερε πολλά εκατομμύρια. Ο Russell βλέπει στο πρόσωπό της το κορίτσι της διπλανής πόρτας που σπαταλά 4 δεκαετίες για να καταφέρει τελικά να μεγαλουργήσει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Ο πατέρας της (ένας εξαιρετικά αστείος και περίεργος Robert De Niro) δεν πιστεύουν σε αυτήν, η ίδια συγκατοικεί με τον πρώην σύζυγό της, ο οποίος έχει ξεμείνει στο υπόγειό της (Edgar Ramirez), ενώ η μαμά της (Virginia Madsen) παραμένει κλειδαμπαρωμένη στο υπνοδωμάτιο της βλέποντας όλη την ημέρα σαπουνόπερες που ο Russell παρωδεί έξυπνα κι απολαυστικά . Η αφήγηση καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας γίνεται υπό τη γλυκιά χροιάς της γιαγιάς της Joy (Diane Ladd).
Το παράλογο που επικρατεί χτυπάει κόκκινο, όταν η Joy δανείζεται χρήματα για την έναρξη της επιχείρησής της, από την πλούσια ερωμένη του πατέρα της (την εξαιρετική Isabella Rossellini). Έπειτα, καταλήγει στον υπεύθυνο διαφήμισης γνωστού αμερικανικού καναλιού (ένας άψογος Bradley Cooper) βγάζοντας την στον αέρα, ώστε να πουλήσει την περσόνα της κι έπειτα τη «θαυματουργή σφουγγαρίστρα». Το καλύτερο σημείο είναι που ο Russell κι η Lawrence δείχνουν μία Joy μαχήτρια που διατηρεί το χιούμορ και την ανθρωπιά της, σε έναν κόσμο που βάλλεται συνεχώς από την ωμή εμπορευματοποίηση. Ο ίδιος πιστεύει σε εκείνη κι η ταινία συνεχίζεται με απανωτά κλισέ, μέχρι το τέλος, ενισχύοντας το απατηλό Αμερικανικό Όνειρο. Δυστυχώς, η ταινία του Russell δεν είναι τόσο καλή, όπως μας έχει συνηθίσει, αλλά η Lawrence με την ερμηνεία της σώζει την ταινία από ένα βέβαιο Βατερλώ. Αν αξίζει να την δεις; Αξίζει και περνάει ευχάριστα η ώρα σου, θα γελάσεις, θα συγκινηθείς και σίγουρα δεν θα βαρεθείς.
